Yokluğun

Yokluğun.....
Yokluğun hiçbir şeye benzemiyor ve hiçbir şey ona dayanmıyor.

Yokluğun...
Zaman hızla geçip gidiyor ama ''''beklenen zaman'''' bir türlü gelmiyor.

Beklemek, özlemek, kavuşmak hepsi yeni yeni anlamlar ediniyor.

Yokluğun...
Her yeni günde değiştiriyor rengini gündüzün ve gecenin.

Dünya sen varken anlam kazanıyor; sen yoksan paramparça oluyor gözümde.

‘Yokluğun yokluğum oluyor.’

Umulmadık köşelerde çıkıyorsun karşıma; herkes senmişsin gibi geliyor biraz;
ama hiç kimse sen değil; olmadı, olamaz.

Aynalara koşuyorum.
Yaklaştığım bütün aynalarda biraz sen bakıyorsun bana, sen gülüyorsun biraz;
senden yüzüme vuran sımsıcak bakışlarımla güzelleşiyor etraf..

Seni hayal etmediğim günler yüreğim kuytu köşelerde;
ellerim karanlıklarda tutuklu kalıyor.

An oluyor,aslında senin uzağımda olduğunu sandığım tüm zamanlarda senin
bende var olduğunu fark ediyorum.
Seni yaşıyorum o an, ''sen''le yaşıyorum; içimdeki ‘sen’le el ele tutuşup yürüyorum
hayatın yollarında.

Şimdi dönüp bakınca kısacık geçmişime,daha iyi anlıyorum
senin bana verilmiş bir hediye olduğunu...
Bin kez daha.

Bazen kelimeler yetersiz kalıyor o an hissettiklerime; gökyüzü anlamsızlaşıyor.

Yüzlerce kilometre girse de aramıza,inancım canlı tutuyor umudumu.

Her buluşmamızın ardından gelen ayrılıklarda ben artık sana bir şarkı söylüyordum;

Hoşçakal aşkların en güzeli
Kavuşur elim sana belki günün birinde
Sarılıverir beline dokunur tenim
Sana yeniden
Hangi gün taşınır dönerim
Bu dünyada mı öbür dünyada mı ??
Bilinmez boş kalacak yüreğim
Söz verdim sana aşkaların en güzeli
Ölene kadar ben seninim,seninleyim