özlem

seni sevmenin kitabını yazabilirdim oysa
gönlümdeki sözcükleri dökebilsem kağıda
iki ırmak gibi içime akan gözlerini
ılık bir meltem gibi yüzüme vuran
dalgalı saçlarını her okşayışımı
içimi eriten ılık nefesini anlatabilsem
dökebilsem kağıtlara
isyan etmese kalem
yokluk göstermese mürekkep
içimdeki yansımasını kıskanmasa
anlatabilse sözcükler
oysa ben
kalbimle sözcükler arasında
anlatamadan derdimi
ölüp ölüp diriliyorum
seni sevmek özlemek
özlemek ölmek mi, bilmiyorum
ölümle hayat
varlıkla yokluk arası bir şey
kalbimde hep yeşeren
ama bir türlü başaklarını yükseltemeyen
çorak topraklar gibi
bir kırabilse kabuğunu
bir dökebilse içindekini
nasıl dirildiğine sende şaşarsın
şaşarsın valla.
hayret ,seni sevmenin kitabını yazacaktım
bir baktım
seni özlemenin kitabını yazıyorum
dokunamamanın
acısını duyuyorum yüreğimde
bedenimde
kanım donuyor sensiz
hiç bu kadar aciz olmadı
hiç bu kadar çaresiz